Ne desem bilmiyorum
bin kahır kendime,
söyleyecek sözüm yok,
sardım efkarı yar diye başıma…
Öyle yoruldum, bıktım
filmler sarıldıkça başa,
kalmıyor tadı
dönüyor hayat karanlık bir zindana…
Söyleyecek söz kalmadı,
garip gönül bağlanmış
pişmanlık yeminleri;
ekmek aş olmuş…
Zorbalık bu ya;
istemese de giriyor
gönül oyununa,
hiç uslanmayacak biliyorum,
taşlar yağsa da başına…
Korkular devirmiş dağları,
kasırgalar ardında dolu dizgin,
talan edilmiş aklın…
Saygıma çok uzaktasın,
farkında değilsin
aslında yarattıklarınla
tek başınasın…
Hep aynı oyundasın
mecbursun,
o doyumsuz ruhunla
kalacaksın baş başa;
işte hep yalnızsın…
Kucağına aldığın serapların,
acıtacak, incinecek canın…
Dayanamam,
kırılmış kalbine
gözlerinden akacak yaşların,
değmesin dudaklarıma…
Değil çekip gittiğin,
olmadığın ellere taşınacak yüreğim…
Yere dönüyorum yüzümü,
değil bu bir veda,
gelecek acılarına
iç çekiş aslında…
Farkında mısın?
Bir değil bin dert almışsın sırtına,
o güzel bedenin,
şimdiden düşmüş bitaba…
İnsanlar yürürken mutluluğa
ne olur sen ağlama…
Orhan ÇİMEN