Bu kadar mı ağırmış gidişin
ardından bir kelebek kül oldu
kanatları kopan kuş korkuyor
bir avcının avuçları arasında
şehir yıkılıyor
yer kabuğu delindi
gökyüzü ebedi karanlıklarda
sanki son akşamıydı dünyanın
şafaklar sancılı kıvranarak söküyor
artık sabahlar acılı
ne gölgesinde ne içindeyim
bilmiyorum neresindeyim hayatın
bulutlara verdim hıçkırıkları
ne kadar isterdim şimdi yağmur olup dudaklarına düşmeyi
titriyor şiirlerde kelimeler
harfler matemde ağlıyorlar
öğrendim bütün çıkmaz sokakları
surla çevirdiler sana gelecek bütün yolları
can atıyor
bakışlarımı yüklemek için kanatlarına
penceremden ayrılmıyor göçmen kuşları…
Orhan Çimen