Kasvetli bir akşamüstü,
sen yoksun ya
bir gariplik çöktü içime…
Yine de
hüznüne; mutluluğum,
hicranına; bahtım diyorum…
Verdiğin acılarda
yokluğunda
“belki” umudunda
yine “Seni” arıyorum…
Seni ne zaman özlesem;
adını bilmediğim,
yüzüne bakıyorum, tanımadığım,
ama yanımdan hiç ayrılmayan o,
bazen tutuyor elimi,
mangal ateşi gibi yakıcı,
hissediyorum;
yüreğimi benden alacak yine
çok uzaklara götürecek o.
Hazırlıklar başlamış,
yüzünde tebessüm;
o bu defa seni seçecek.
Fark etmiyor ki;
benimle ya da bensiz…
Seni benden hep uzakta tutuyor.
Öyle yangınlar çıkarıyor ki aramıza,
yakında da olsa elimi uzatamıyorum,
dokunamıyorum kor ateşine,
mesafeler yaratıyor aramıza…
İnliyorum, kederleniyorum
ürkek yaklaşıyor soruyorum;
siz kimsiniz?
Gözleri alev alev bana bakıyor…
Ürperiyorum biraz da korkuyorum…
“Sonsuza kadar sürecek yolda
senin arkadaşın!
Senden hiç ayrılmayacak yoldaşın!
Ben; hasretim…”
Orhan ÇİMEN